Kilka słów na temat hejtu i nietolerancji

Rówieśnicy często pytają mnie, czy doświadczam hejtu bądź nietolerancji z powodu niepełnosprawności.  Dzisiejszy post ma na celu rozjaśnienie tej kwestii.

Problem braku akceptacji ze strony otoczenia wyglądał inaczej na każdym etapie mojego życia:

Przedszkole

Niektóre dzieci nie chciały się że mną bawić, ponieważ poruszałam się w inny sposob. Jako mała dziewczynka nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego tak jest. Odczuwałam ogromny smutek z tego powodu.

Szkoła podstawowa 

Bardzo często rówieśnicy wyzywali mnie i pokazywali palcem ze względu na to, że poruszałam się na wózku. Powodowało to wielki smutek. Moi bliscy powtarzali, że to źle świadczy o moich dręczycielach, a nie o mnie. Zrozumiałam to dopiero w siódmej klasie. Rok później miałam w nosie to, co mówią na mój temat inne osoby. Moja odporność na krytykę była na tyle duża, że postanowiłam rozpocząć działalność w sieci. To właśnie w ostatnich miesiącach szkoły podstawowej założyłam publiczny profil o nazwie natkastudy w aplikacji instagram. Po zakończeniu edukacji w szkole podstawowej rozpoczęłam natomiast pisanie bloga.

Liceum

Z wielką radością mogę przyznać, że odkąd jestem w liceum ani razu nie spotkałam się z brakiem akceptacji ze strony rówieśników.

Ale

Spotykam się z przykrymi sytuacjami poza szkołą i to- co ciekawe- przeważnie że strony ludzi dorosłych.

Podam kilka przykładów

• Zwróciłam uwagę pewnemu kierowcy, że zaparkował na miejscu przeznaczonym dla osób z niepełnosprawnością mimo, iż nie miał do tego uprawnień. Kiedy to uczyniłam, usłyszałam wyzwiska i przekleństwa pod moim adresem.
• Na parkingu pod budynkiem, w którym chodzę na zajęcia rehabilitacyjne, nie było wolnych miejsc. Dziadek podjął więc decyzję o zatrzymaniu auta na chodniku. Kiedy pomagał mi wyjść z auta, podeszła do nas jakaś kobieta z krzykiem: ,,Co Pan wyprawia?! Jak to tak można stawać na chodniku?! Przecież za piekarnią jest prawie pusty parking!". Owszem, prawie pusty parking był, tylko, że ulicę dalej. A ponieważ nie miałam wtedy wózka, tak długi dystans byłby dla mnie niemożliwy do pokonania.

Osoby ze skłonnością do wyżej opisanych zachowań zachęcam do refleksji.

Dziękuję wszystkim za przeczytanie

Natka